زبان پارسی

این روز ها زبان مادری 2500 ساله مان در خطر است، با نشر مطالب حمایتی از زبان پارسی و جلوگیری از نابودی آن، خدمتی کوچک به میراثی بزرگ بکنیم:

 

۱:

بی‌گمان هر دگرشی زمان‌بر و پرهزینه است،

ولی نمی‌شود زبان را همین‌گونه افسار گسیخته رها کنیم.

زبان پارسی امروز بسیار بیمار است و باید درمان را هرچه زودتر آغاز کرد تا شاید به ما نرسد، ولی فرزندان آینده این میراث‌ گران‌بها را از دست ندهند.

 

اکنون من در جایگاه آموزگار دبستان به‌راستی نمی‌دانم هنگامی‌که دانش آموز در نوشتن واژگان عربی با دشواری روبه‌روست چه‌کار باید کنم و چه پاسخ پذیرفتنی به او بدهم که صواب و ثواب که هر دو در پارسی فرژایشی یکسان دارند، چگونه از هم بازشناسد و درست بنویسد.

 

یا هنگامی‌که می‌پرسد چرا عدد صد با صاد نوشته می‌شود وانکه صد پارسی است، ولی صاد پارسی نیست چه بگویم؟!

 

چه بگویم هنگامی که یک واک (و) داریم که گاه صدای(v) می‌دهد مانند شلوار، گاه صدای(o) می‌دهد مانند خورشید، گاه صدای(ow) می‌دهد مانند فردوسی، گاه صدای(u) می‌دهد مانند شور، و گاه هیچ صدایی ندارد مانند خواهر!!!

 

اگر دانش‌آموزم بپرسد چرا خورشید را نمی‌نویسیم خُرشید، چه پاسخ پذیرفتنی‌ای هست؟!

چنانچه می‌دانیم واژه‌های خورشید و خُراسان هم‌ریشه‌اند، ولی چرا نمی‌نویسیم خوراسان؟!

 

پاسخی نیست! جز اینکه "بخوان و از بر کن"

چون کم و کاستی از او نیست، وانکه دشواری از دبیره و زبانِ بیمار ماست که شوربختانه نه‌تنها هیچ کس در اندیشه‌ی درمان آن نیست، وانکه به رایَن‌های گوناگون سنگ هم جلوی پای پارسی‌گرایان می‌اندازند و تلاش‌هایشان را بیهوده می‌خوانند و نوواژگان را به ریشخند می‌گیرند.

 

 

✍ #استاد سیامک_رستمی